Initiatiefase

Nadere omschrijving

De levensduur van betonconstructies blijkt in de praktijk voornamelijk te worden bepaald door de levensduur van de wapening. Wanneer de wapening begint te corroderen, komt het einde van de levensduur in zicht.

Normaliter is betonstaal in beton goed beschermd. Deze bescherming is gebaseerd op de alkaliteit van het poriewater van beton. Is de pH hoog genoeg, dan vormt zich een dunne oxidehuid (Fe2O3 en Fe3O4) op het staaloppervlak. Deze laag, de passiveringslaag, remt het in oplossing gaan van ijzerionen zo sterk dat er geen sprake is van een corrosieproces.

Deze passiveringslaag kan door twee oorzaken verloren gaan:

• verlaging van de pH als gevolg van carbonatatie ;

• een hoog chloridegehalte waardoor de passiveringslaag wordt doorbroken.

Dit betekent dat door voortschrijdende carbonatatie en/of chloride-indringing er een moment komt dat de passiveringslaag verloren kan gaan. Zolang de indringing de wapening nog niet heeft bereikt, spreekt men van de initiatiefase. Het moment waarop de wapening is bereikt en vervolgens de wapeningscorrosie zich daadwerkelijk ontwikkelt, noemt men de propagatiefase.

Normen/aanbevelingen/literatuur

• NEN-EN 206, Beton

• NEN 8005, Nederlandse invulling van NEN-EN 206, Beton

• NEN-EN 13670, Het vervaardigen van betonconstructies

• NEN-EN 1992, Eurocode 2: Ontwerp en berekening van betonconstructies

• Betoniek 14/26, Spelregels voor 100 jaar

• Betoniek 13/18, Hoest?

• Betoniek 12/30, Gevraagd 100 jaar

• Cement 2012/1, Ontwerpen op levensduur

• Cement 2011/2, Levensduur beton

• CUR-leidraad 1, Duurzaamheid van constructief beton met betrekking tot chloride-geïnitieerde wapeningscorrosie