Gloeiverlies
(loss on ignition)De verhouding tussen het verlies van massa van een droog monster na gloeien volgens een standaardmethode en de totale massa van het droge monster voor het uitgloeien
Nadere omschrijving
Te hoge aandelen van koolstof in beton zijn ongewenst. De onverbrande koolstof in de poederkoolvliegas absorbeert bijvoorbeeld hulpstoffen en kan bij de toepassing van een luchtbelvormer het luchtbelvormend effect verminderen. Daarom is voor verschillende grondstoffen een maximumgehalte voor koolstof voorgeschreven. Dit gehalte wordt vastgesteld door bij hoge temperatuur te gloeien en het massaverlies te bepalen: het gloeiverlies.
Voor bijvoorbeeld poederkoolvliegas gelden in de norm drie categorieën:
- A: Gloeiverlies ≤ 5%
- B: Gloeiverlies 2,0 < G < 7,0
- C: Gloeiverlies 4,0 < G < 9,0
Categorie B en C mogen alleen worden toegepast als de geschiktheid is aangetoond en de toepassing overeengekomen (nen 8005).
De bepaling van het gloeiverlies is niet bij alle stoffen zinvol. Bij kalksteenmeel, dat ook als vulstof in beton wordt toegepast, zou dezelfde proef een vreemd resultaat opleveren. kalksteen bestaat voornamelijk uit calciumcarbonaat CaCO3. Het is duidelijk dat de koolstofverbinding hierin niet schadelijk is, het is gewoon een stabiele (anorganische) koolstofverbinding die onderdeel van dit gesteente is.
Er zijn echter ook anorganische koolstofverbindingen die wel een negatieve invloed hebben op de prestatie van beton (vooral de vorst-dooizoutbestandheid). Ook voor deze anorganische verbindingen levert de bepaling van het gehalte via het gloeiverlies niet de juiste informatie. Hiervoor is een speciale proef beschikbaar.
Zie bij toc (Total Organic Carbon).
Normen/aanbevelingen/literatuur
NEN-EN 450-1, Vliegas voor beton - Definities, specificaties en conformiteitscriteria
NEN-EN 450-2, Vliegas voor beton - Conformiteitsbeoordeling
NEN-EN 196-2, Beproevingsmethoden voor cement - Chemische analyse van cement